مرغ آمین

رسم آزادگی را از نیمایوشیج بیاموزیم. مرغ آمین را انسان ساده ای بدانید که در تمنای آزادگی است.

 مرغ آمین درد آلودی است کاواره بمانده
 رفته تا آنسوی این بیداد خانه
 باز گشته رغبتش دیگر ز رنجوری نه سوی آب و دانه.
 نوبت روز گشایش را
 در پی چاره بمانده.

 می شناسد آن نهان بین نهانان ( گوش پنهان جهان دردمند ما)
 جور دیده مردمان را.
 با صدای هر دم آمین گفتنش، آن آشنا پرورد،
 می دهد پیوندشان در هم
 می کند از یاس خسران بار آنان کم
 می نهد نزدیک با هم، آرزوهای نهان را.

 بسته در راه گلویش او
 داستان مردمش را.
 رشته در رشته کشیده ( فارغ از عیب کاو را بر زبان گیرند)
 بر سر منقار دارد رشته ی سردرگمش را.

 او نشان از روز بیدار ظفرمندی است.
 با نهان تنگنای زندگانی دست دارد.
 از عروق زخمدار این غبارآلوده ره تصویر بگرفته.
 از درون استغاثه های رنجوران.
 در شبانگاهی چنین دلتنگ، می آید نمایان.
 وندر آشوب نگاهش خیره بر این زندگانی
 که ندارد لحظه ای از آن رهایی
 می دهد پوشیده، خود را بر فراز بام مردم آشنایی.